Leidinggevenden hebben doorgaans een sterk verantwoordelijkheidsgevoel. Ze voelen zich aangesproken om mensen en ondernemingen te doen groeien. Ze zien voortdurend kansen en gaan graag aan de slag om hun cliënteel nog beter te bedienen. Alleen, wanneer het niet loopt zoals verhoopt, neigen ze zich ook sterk persoonlijk geappelleerd te voelen: wat heb ik gemist? Wat heb ik niet gezien? Wat had ik anders kunnen doen? Wat had ik meer kunnen doen?
Niets mis met enige kritische zelfreflectie, deze heb je broodnodig om zelf te kunnen blijven groeien tot de leidinggevende die je wil, kan en mag zijn. Tegelijkertijd siert het een goede leidinggevende om ook te kijken waar anderen verantwoordelijkheid dragen. Eén van mijn geliefde uitspraken in trainingen en coachingssessies is “Leg het waar het moet liggen”. Tuurlijk is het goed om je eigen aandeel te zien en op te pakken. Daarnaast is het jouw taak om medewerkers en omgeving aan te spreken op wat zij anders en beter kunnen doen. Niet zozeer met het ‘opgestoken vingertje’, wel vanuit het ontwikkelingsgerichte en oplossingsgerichte denken zodat in de toekomst samen fouten kunnen worden voorkomen en beter kan worden samengewerkt.
En eigenlijk is dit niet louter zo voor leidinggevenden. Voor iedereen geldt het advies “Leg het waar het moet liggen”, in welke context dan ook. Want als we dingen uit handen nemen, dan ont-nemen we ook mensen hun mogelijkheden tot ontwikkeling en tot voldoening en eigenwaarde. Het leggen waar het moet liggen, is bij deze ook een kwestie van waardengericht handelen. Je gelooft in de waarde en kracht van ieder ander of het nu je partner, kind, buur, vriend, … of medewerker is.