Als leidinggevende foeterde ik wel eens op de “gesprekken in de wandelgangen” die medewerkers een eigen circuit gaven om issues van het werk te bespreken, los van de formele momenten die voorzien waren. Waarom zeiden ze de dingen niet wanneer ze er de kans toe kregen? Waarom gingen ze pas “achteraf” en “achter mijn rug” er verder op in? Ik voelde me machteloos, had geen vat op wat er daar gebeurde, miste de controle, … Kortom, ik baalde van die wandelgangen.
Vandaag de dag - wijsheid komt met de jaren - weet ik dat wandelgangen hun betekenis en zin hebben, niet alleen voor de medewerkers zelf, maar ook voor de leidinggevenden. Medewerkers reflecteren tijdens deze momenten, smeden banden en bondgenootschappen, plannen acties en lachen de spanningen weg… Leidinggevenden op hun beurt kunnen tijdens wandelgangmomenten informeel toetsen, steun vragen, spanningen wegnemen, …
Hoe zorg je ervoor dat de wandelgangen een meerwaarde zijn en dat ze niet vervallen tot de ruimtes waarin louter zagen, klagen, verzet of nog erger, sabotagegedrag ontstaat?
Door mensen uit te nodigen om na de informele momenten nog de tijd te nemen om na te praten erken je dat mensen tijd nodig hebben om nieuwe beslissingen of veranderingen te kunnen omarmen. Door jezelf als leidinggevende tegelijkertijd ook beschikbaar te stellen voor bijkomende vragen, vergroot je de kans dat de informatie niet in de wandelgangen blijft hangen. Ook kan je zelf transparant aangeven dat je nood hebt om nog wat extra rond te vragen, waarmee je toegeeft dat ook jij van wandelgangen gebruik maakt. Transparantie schept vertrouwen. En vertrouwen is de basis voor draagvlak en groei.